از صداي تيشه ي بي وقفه ي فرهاد ، مي ترسم

از سكوتي مانده در منشور يك فرياد ، مي ترسم

طالعم خاموش و از رنگ و لعاب شاد ، مي ترسم

خانه ام در بيستونِ شهرِ شيرين است و هر لحظه ?

حجم سنگيني به روي سينه ام بي پرده مي تازد

وسعتم گم مي شود ، در بُهتِ اين ابعاد ، مي ترسم

حس بدخيمي از آشوبي سراسر گنگ و نا مفهوم

خنجري بر سينه ام كوبيده ، از بيداد ، مي ترسم

خاطرم آشفته و حالم پريشان ، روزگارم تلخ

از نگاه نا نجيبِ تك تكِ افراد ، مي ترسم

آهوي طبعم رميده ، در ميان گله ي گرگان

از كمين گاه و شكار و دام و هر صياد ، مي ترسم

آب و آتش ، تلخ و شيرين ،گاه بودن يا نبودن

از هجوم سيل مجهولات ، يا اضداد ، مي ترسم

شد به نامم اين وجود سخت ، در جسمي چكيده

با نگاهي منزجر ، بر ثبت اين اسناد ، مي ترسم

چرخش ماه و زمين و مهر، عمري را به سر برده

از هزار و سيصد و … اين بازي اعداد ، ميترسم

...........................................

افسانه واقعي