چرا رفتي،چرا؟ من بي قرارم به سر، سوداي آغوش تو دارم

چرا رفتي،چرا؟ من بي قرارم                  به سر، سوداي آغوش تو دارم

نگفتي ماهتاب امشب چه زيباست؟    نديدي جانم از غم ناشكيباست؟

نه هنگام گل و فصل بهارست؟            نه عاشق در بهاران بي قرارست

نگفتم با لبان بسته ي خويش              به تو راز درون خسته ي خويش؟

اگر جانم ز جانت آگهي داش               چرا بي تابيم را سهل انگاشت؟

كنار خانه ي ماكوهسار ست                   زديـــدار رقـيـبان بـر كـنارست

چو شمع مهر خاموشي گزيند               شب اندر وي به آرامي نشيند

ز ماه و پرتوي سيمينه ي او                     حريري اوفتد بر سينه ي او

نسيمش مستي انگيزست و خوشبوست     پر از شقايق هاي خودروست

بيا با هم شبي آنجا سر آري               دمار از جان دوري ها بر آريم

خيالت گرچه عمري يار من بود            اميدت گرچه در پندار من بود

بيا امشب شرابي ديگرم ده                ز ميناي حقيقت ساغرم ده

دل ديوانه را ديوانه تر كن              مرا از هر دو عالم بي خبر كن

بيا!دنيا دو روزي بيش تر نيست           پي فرداش،فرداي دگر نيست

بيا...اما نه،خوبان خود پرستند              به بند مهر،كمتر پاي بستند

اگر يك دم شرابي مي چشانند             خمار آلوده عمري مي نشانند

در اين شهر آزمودم من بسي را                  نديدم با وفا ز آنان،كسي را

تو هم هر چند مهر بي غروبي         به بي مهري گواهت اين كه خوبي

گذشتم من ز سوداي وصالت                 مرا تنها رها كن با خيالت

......................................

 سيمين بهبهاني