گر بيدل و بي‌دستم وز عشق تو پابستم

بس بند كه بشكستم ، آهسته كه سرمستم

در مجلس حيراني ، جاني است مرا جاني

زان شد كه تو مي داني ، آهسته كه سرمستم

پيش آي دمي جانم ، زين بيش مرنجانم

اي دلبر خندانم ، آهسته كه سرمستم

ساقي مي جانان بگذر ز گران جانان

دزديده ز رهبانان ، آهسته كه سرمستم

رندي و چو من فاشي ، بر ملت قلاشي

در پرده چرا باشي ؟ آهسته كه سرمستم

اي مي بترم از تو من باده ترم از تو

پرجوش ترم از تو ، آهسته كه سرمستم

از باده جوشانم وز خرقه فروشانم

از يار چه پوشانم ؟ آهسته كه سرمستم

تا از خود ببريدم من عشق تو بگزيدم

خود را چو فنا ديدم ، آهسته كه سرمستم

هر چند به تلبيسم در صورت قسيسم

نور دل ادريسم ، آهسته كه سرمستم

در مذهب بي‌كيشان بيگانگي خويشان

با دست بر ايشان آهسته كه سرمستم

اي صاحب صد دستان بي‌گاه شد از مستان

احداث و گرو بستان آهسته كه سرمستم

.........................

مولوي