گرچه فردا سخن از خاك فراموشـــــى مااست

برگ تاريخ پر از خفّـــت خـــاموشـــــى مااست

خواب رفتيم و به غفلت بگذشـت اين دم عمـــــر

دهرْ حيرت زده ى خفتــــنِ خــرگوشى مااسـت

فقــرديديم كه مى تاخت به هــر كــــوى وبـــرى

غيــرت افيــون زده نكبت و بيهوشــى مااســـت

آمــده فقــــر بـــزك كــــرده بـــرون با فحشـــــا

منتظربــا تن عـــريـان به هم آغوشـــى مااسـت

كم نمانده است كه ما نيـز چــو ضحاك شويــم

بوس ابليس مقامى است كه سردوشى مااست

چه بخـواهى ز(محـــــرّم ) كه فــرو بنــــــدد دم

از درون ســـوزد و آتشگر خــاموشــى مااست

خفته! بيدار شو از خــواب گـــران از جــا كَــن

كــمــر همتمان بســـته به خـــودجوشى مااست