كريمي مشاور بيمه

سر بر آسمان برداشت

شاعري با لباني تفديده

به شِكوه اي جانسوز:

اي ابرهاي لطيف آسماني

كه از فراز كومه هاي خشك كويري گذر مي كنيد

مي رويد تا بر سبزه زاران نمناك شمال بباريد؟!

بر رودهاي خروشان سيل آسا؟

بر درياي پهناور بي نياز؟

اين دشت تشنه را به چه مهمان مي كنيد؟

تنها به سايه اي گريزان؟!

ستم ها كشيده ايم

 از نامردمان غدار، اما

شما لطيف جانان را چه مي شود؟!

برقي از چشم ابر برخاست

دهان گشود و تندر سخن

آوار وار بر زمين فرود آورد:

با باد جانگزاي از اين رنج شِكوه كن

كه ابرهاي ابريشم سرشت را

اگر گوهر اختيار در بر بود

چه لاله زاراني

كه از داغ دل كويرهاي تفته

خورشيدوار سر بر نمي زد.

شب مي‌رسد از راه

مثل پيرمرد غمگيني

كه سالها پيش از اين شهر رفت

چمدانش پُر از لبا‌س‌هاي كهنۀ زني بود

زني كه در كودكي گفته بود دوستت دارم.

آبشار؛

رودخانه اي ايستاده.

بگو دوستم داري

به جاي صداي تمام باران هاي نباريده

به جاي صداي جيك جيك گنجشك ها

به جاي صداي هوهوي باد

بگو دوستم داري

تا خون به شكل تازه اي به قلبم برسد.

گذشته ام را برگردان

مي خواهم تنها باشم

نه تنهاتر.

يا رب من از اين ره و قدم مي ترسم

از اين همه مسجد و حرم مي ترسم

از بس كه ريا در اين جماعت ديدم

از راز و نياز با تو هم مي ترسم

در جام سرم شراب انداخته اند

يك گوشه مرا خراب انداخته اند

من در بلمي در وسط اقيانوس

پاروي مرا در آب انداخته اند

به كوه رفتيم

كه از كوه برگرديم.

اسرار عشق و مستي

با مدعي چگونه بگويم

خودخواه خودپرست

از من به جز اطاعت محض

چيزي نخواسته است

افكنده بر سرم چه سايۀ سنگيني

مستوجب دعاست و مي خواهم

كاو سايه اش مباد از سر من

كم كم

كم.

مردم كار خودشان را بلدند

ظرف نوشتن همين چند سطر

كسي چه مي داند

دنيا چند سرباز از دست داده؟

چه فرق مي كند حق با كيست

سربازي كه مي كشد

يا سربازي كه به خانه بر نمي گردد؟

مسئله اين است

كه اين روزها

دنيا ديگر نيازي به ديكتاتور ندارد

همه كار خودشان را بلدند.