كريمي مشاور بيمه

اي شكوه بي كران اندوه من!

آسماندرياي جنگلكوه من!

گم شدي اي نيمۀ سيب دلم

اي منِ من! اي تمامِ روح من!

اي تو لنگرگاه تسكينِ دلم

ساحل من، كشتي من! نوح من!

قدر اندوه دل ما را بدان

قدر روح خسته و مجروح من

هر چه شد انبوه تر گيسوي تو

مي شود اندوه تر اندوه من!

چشم هاي بسته، بازترند

و پلك، پرده اي ست

كه منظره را عميق تر مي كند

بگذار رودخانه از تو بگذرد

و سنگ هاش در خستگي ات ته نشين شوند

بگذار بخشي زنده از مرگ باشي

و ريشه ها به اعماقت اعتماد كنند

جنگل،

تنها يك درخت است

كه در هزاران شكل

از خاك گريخته است.

مرا ببوس!

بگذار جهان

شعر تازه اي بخواند.

جز تشنگي تو هوسم مي نكند

مي ميرم و سيراب كسم مي نكند

چه حيله كنم كه هر نفس صد دريا

مي نوشم و مي خورم بسم مي نكند

آن كس كه تو را تاج جهانباني داد

ما را همه اسباب پريشاني داد

پوشاند لباس، هر كه را عيبي ديد

بي عيبان را لباس عرياني داد

به ايوان پر از مهتابت آمدم

به خوابت آمدم

در باغ هاي خوابت

حوضي بلور ديدم

فواره اي در آن آواز مي خواند

يك خوشه نور چيدم

كنار آن حوض آواز

مردي ديدم كه چهره اش روشن بود

مردي كه در شيدايي

خيلي شبيه من بود.

شاعري كه نشاني ات را نداشت

شعرهايش را

به پيراهن باد سنجاق كرده است

كاش امشب

پنجرۀ اتاقت

باز مانده باشد!

مشكل اصلي من

با نقد و نقادي اين است:

هر گاه شعري را با رنگ سياه نوشته ام

گفته اند:

اقتباسي ست از چشم هاي تو!

دنيا ...

جاي خوبي براي شاعر شدن نيست

اين بار كه برگردم

درخت مي شوم.

نه به رنج هاي انديشه نيازي دارد

و نه حتي به كلمه اي

هرگز شعري به بلاغت يك بوسه نيافته ام.