كريمي مشاور بيمه

نه به رنج هاي انديشه نيازي دارد

و نه حتي به كلمه اي

هرگز شعري به بلاغت يك بوسه نيافته ام.

دو ماه

براي آسمان، زياد

يك آسمان

براي شاعر، كم.

بعد از تعطيلات

شن ...

در جيبم.

حيرتم را بيشتر كن تا بپرسم كيستم

آنكه در آيينه مي بيند مرا من نيستم

سايه اي رقصنده بر ديوار پشت آتشم

جز گمانِ هست، چيزي نيست هست و نيستم

خاطرات رفته را چون خواب مي بينم ولي

كاش در جايي به جز كابوس خود مي زيستم

در مقامات تحيّر جاي استدلال نيست

عقل مي خواهد كه من هرگز نفهمم چيستم

آسيابي در مسير رود عمرم! صبر كن

روزي از تكرار اين بيهودگي مي ايستم

تو را صبحي مه آلود از دل يك خواب آوردم

تنت را ريختم در شيشۀ مهتاب آوردم

خريدم از پري ها جفت مرواريد چشمت را

و از اعماق درياهاي بي پاياب آوردم

خود من يافتم در قصه ها تخم نگاهت را

تو را من كاشتم، من سايه بودم، آب آوردم

بپرس اين دست هاي هرزۀ آمادۀ چيدن

كجا بودند وقتي كالي ات را تاب آوردم؟

بريز از خويش زنبيل مرا از خواستن پر كن

براي شاخه هايت يك زمستان خواب آوردم

زاهد به كرم تو را چو ما نشناسد

بيگانه تو را چو آشنا نشناسد

گفتي كه گنه كني به دوزخ برمت

اين را به كسي گو كه تو را نشناسد

لبخند بزن جواب عالم با من

يك عمر تقاص عاشقي هم با من

تأثير نگاهت به گناهم انداخت

سيب از تو، هبوط جاي آدم با من

باد در گوشت چه خواند

كه چنين تيز و خشمگين

بر صورتم داغ مي زني

قطرۀ لطيف باران؟!

و عشق تو از نامم مي تراود

مثل شيرۀ تك درختي مجروح

در حياط زيارتگاهي.

ساحلت مي مانم

حتي اگر

روزي هزار بار

از من دست بكشي.