كريمي مشاور بيمه

سرها در گريبان است
كسي سر بر نيارد كرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را
نگه جز پيش پا را ديد ، نتواند
كه ره تاريك و لغزان است
وگر دست محبت سوي كسي يازي
 به كراه آورد دست از بغل بيرون
 كه سرما سخت سوزان است
نفس ، كز گرمگاه سينه مي ايد برون ، ابري شود تاريك
 چو ديدار ايستد در پيش چشمانت
نفس كاين است ، پس ديگر چه داري چشم
ز چشم دوستان دور يا نزديك ؟
 مسيحاي جوانمرد من ! اي ترساي پير پيرهن چركين
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... اي
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوي ، در بگشاي
منم من ، ميهمان هر شبت ، لولي وش مغموم
منم من ، سنگ تيپاخورده ي رنجور
 منم ، دشنام پس آفرينش ، نغمه ي ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بيرنگ بيرنگم
بيا بگشاي در ، بگشاي ، دلتنگم
حريفا ! ميزبانا ! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج مي لرزد
 تگرگي نيست ، مرگي نيست
صدايي گر شنيدي ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
 حسابت را كنار جام بگذارم
چه مي گويي كه بيگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فريبت مي دهد ، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست
حريفا ! گوش سرما برده است اين ، يادگار سيلي سرد زمستان است
و قنديل سپهر تنگ ميدان ، مرده يا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود ، پنهان است
حريفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز يكسان است
سلامت را نمي خواهند پاسخ گفت
هوا دلگير ، درها بسته ، سرها در گريبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگين
درختان اسكلتهاي بلور آجين
زمين دلمرده ، سقف آسمان كوتاه
غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

خدا نكرده مگر بي خيال من شده اي؟

مي‌كنم فرياد ، اي فرياد! اي فرياد!

هاي نخراشي به غفلت گونه ام را تيغ

هاي نپريشي صفاي زلفكم را دست

        و آبرويم را نريزي دل ، اي نخورده مست

لحظه ديدار نزديك است ...

به رفتن تــو سفر نـــه فرار ميگويند

به اين طريقه ي بازي قمار ميگويند

به يك نفر كه شبيه تو دلربا باشد

هنــــوز مثل گذشته   نگار  ميگويند

اگر چه در پي آهو دويده ام چون شير

به من اهالـــــي جنگل شكار ميگويند

مرا مقايسه بــا تـــو بگو كسي نكند

كنار گل مگر از حسن خار ميگويند؟!!

تو رفته اي و نشستم كنار اين همدم

به اين رفيق قديمي سه تار ميگويند

خاست اندر مصر قحطي ناگهان

خلق مي‌ مردند و مي‌ گفتند نان

جمله‌ي ره خلق بر هم مرده بود

نيم زنده مرده را مي‌خورده بود

از قضا ديوانه اي چون آن بديد

خلق مي‌مردند و نان نامد پديد

گفت اي دارنده‌ ي دنيا و دين

چون نداري رزق كمترآفرين

نخوابيدي عشقم؟      چشات حيفه ها

دنياش هر ساعت عوض ميشه

عشقش مثه دنياش ميمونه

ميبوسم اما ميره از يادش

ميبوسه اما جاش ميمونه

من راجب آيندمون ميگم

اون آرزوهاشم عوض كرده

من رنگ دلخواهش رو ميپوشم

اون رنگ موهاشم عوض كرده

سرماي دستاش از زمستون نيست

تمامشون شبيه همديگن

من بارها ديدم ، فقط اون نيست

زن ها چقد راحت دروغ ميگن ...

و باز آمدنت بدتر از نيامدنت

و گريه ميكنم از بغض روي پيرهنت

نگفته بودم اگر ميروي دوباره نيا؟

هزار بار شكستم به يك به هم زدنت