كريمي مشاور بيمه

چقدر تنهاست

شاعري كه عاشقانه هاش

دست به دست مي روند

به دست تو اما ...

نمي رسند!

حافظ پي عشق است چه مسجد چه كنشت

خيام، رخ يار و بهار و لب كشت

ما نيز نهيم پاي دل بر سر عقل

باشد كه رويم از اين جهنم به بهشت

باد مي خواهم باشم

در موي يار

بادم اينك

لا به لاي خار.

كيستي كه من

اين گونه به اعتماد

نام خود را

با تو مي گويم

كليد خانه ام را

در دستت مي گذارم

نان شادي هايم را

با تو قسمت مي كنم

به كنارت مي نشينم و بر زانوي تو

اينچنين آرام

به خواب مي روم؟

كيستي كه من

اينگونه به جد

در ديار روياهاي خويش

با تو درنگ مي كنم؟

به دريا شكوه بردم از شب دشت

و زين عمري كه تلخ تلخ بگذشت

به هر موجي كه مي گفتم غم خويش

سري مي زد به سنگ و باز مي گشت

با تشكر از بهاران براي فرستادن اين دوبيتي.

زنداني

با خودش حرف مي زند

زندانبان با خودش

هر دو به گلي فكر مي كنند

كه مشغول شكافتن ديوار است.

گاهي لازم است نقشه را

از وسط تا بزنم

آذربايجان بيفتد روي خليج

فارسي تبريز خوب شود و

بندر، لزگي برقصد

گاهي هم نقشه را بايد

از شرق به غرب تا بزنم

خراسان را بفرستم به پابوس آهوان كردستان

اما حرف هاي من باد هواست

از پنجره وارد مي شود

نقشه را مي كند از روي ديوار اتاق

مي اندازد داخل جوي كوچه

آب از سر وطنم مي گذرد.

تو يك گلّه درد بودي

شبيه مرد

كه از روي تماميّتم

رد شدي.

بي هراس از ابر و

از صندلي ساعت هشت صبح

بر ماسه هاي ساحل نشسته ام

غرق خيال هاي دور

مي آيد

كتابم را بر مي دارد و مي رود

دريا هم از امتحان بدش مي آيد.

ما را كه خماريم به كافور انداز

در شط شراب و جوي انگور انداز

ما لنگه به لنگه ايم اي مرگ بيا

از پا درمان بياور و دور انداز