كريمي مشاور بيمه

موادِ لازم : كاغذ ، قلم و شاخه نبات

تمامِ پُست مدرنانِ محترم صلـــوات!

- يك جفت چشم شرقي و موهاي بندري

يك آسمان ستاره پر از آدم و ... پري

حوا كجاست ؟ رفته كنار درخت سيب

تا اينكه باز پر كند از سيب روسري

آنجا دوباره «حضرت گندم»  نشسته است

بايد كه چشم بسته از آن خوشه بگذري

آدم چقدر هيچ نگويد و بگذرد ؟!

حواي خوب من! تو تويي كه مقصري

آدم چقدر حرف برايش بيايد و ...

حوا چقدر فكر خودش باشد و «...»

حوا چقدر فكر خودش باشد و «...»

نه مثل اينكه قافيه ام با «تو» جور نيست

از بين هر چه قافيه دارم «تو» بهتري

اما تويي كه در وسط شعر رفته اي

اما تويي كه توي غزل هم مسافري

يك جفت چشم شرقي نيمه برهنه را

داري به جرم وسوسه از ياد مي بري

اين روسري آشفته­ ي يك موي بلند است

آشفتگي موي تو ديوانه كننده­ ست

بالقوّه سپيد است زن اما زنِ اين شعر

موزون و مخيّل شده و قافيه­ مند است

در فوج مدل­هاي مدرنيته هنوز او

ابروش كمان دارد و گيسوش كمند است

پرواز تماشايي موهاي رهايش

تصويرِ رهاكردن يك دسته پرنده ­ست

دل غرق نگاهي­ ست كه مابينِ دو پلكش

يك قهوه­اي سوخته­ ي خيره­ كننده ­ست

با اخم به تشخيصِ پزشكان سرطان ­زاست

خنديدن او عاملِ بيماري قند است

تصوير دلش با كمك چشمِ مسلّح

انگار كه سنگي تهِ شِيئي شكننده­ ست

شايد به صنوبر نرسد قامتش امّا

نسبت به ميانگين همين دوره بلند است

ماه است و بعيد است كه خورشيد نداند

ميزان حضور و حذرش چند به چند است

حتي ميـــانِ اينهمه زيبـــاي بنـــــــــدري

بــانوي خوبِ قِشــــم تو يك چيزِ ديــگري

از چشمِ من تَـــكي تو ولي خوش قيافه اند

اين دخترانِ سبزه هم از چشمِ خواهري !

شرم ميگفت نگاهت نكنم ، گفتم چَـــــشم

عشق ميخواست ببيند نظري ، دعوا شد!

شانه هايت هست خانم كوه مي خواهم چـه كار؟

زلـــف وا كن جنــگل انبوه مي خواهم چـه كار؟

 " آه "  را بر عكس كردم  " ها "  كنم آيينه را

نيستي آيينه ي بــي روح مي خواهــــم چه كار؟