تــــــو از مساحت پيراهنم بزرگتري
ببين ، نيامده سر رفته اي از آغوشم
خيره ست چشــم خانه به چشمـــــانِ مات منخــــاليست بي صــدا و سكـــــوتت حياتِ من
دل مي كَنم به خاطر تــــو از ديـــار خويشاي خاطرت عزيزتــــــر از خاطــــرات من
آيــــات سجده دار خـــــدا چشم هاي توستاي سوره ي مغازله ، اي سور و سات من!
حق السكــــــوت مي طلبند از لبــــان تــــوچشمــــــان لاابالي و لب هاي لات مـــــــن
شــــاعر شدن بهانه ي تلميح كهنه اي استتا حـــافـــظِ تــــو باشم ، شاخــه نبات من!
شكـــــر خدا كه دفتر مــــن بي غــزل نماندشد عشـــــق نيز منكــــري از منكرات من
انـــــدكي غم داشت چشمــــــانِ تو حالا بيشتــــــر
زندگي با عشــــق اينطور است : پر تشويش تــــر
خويشتن داري و ايـــن خوب است امـــــا فكــر كن
روزگـــاري ميرسد من با تو قوم و خويشتــــر ...!
گــــــاه با امواجِ گيســـو گاه با يــــك طرّه مـــــــــو
گــــــاه نيشِ كوچكي كافيــــست ، گاهــــي نيشتــــر
يـــــك نظر گفتند در اســـــلام تنــــها جايـــــز است
حيــــف! با حسرت دلت را ميــشد از اين ريشتر ...
اِحتياجي نيـــــــــــست با مـــــــن آبــــروداري كني
مـــــــــن تـــــــــورا آشفته تـــر هم ديده بودم پيشتر
هرچـــــه ميخواهد دلِ تنگـــــت بگـــــو با آنكه مـن
مطمئنم تــــــــو از اينـــــــها عاقبت انديش تــــر ...
نمــــــــازم را قضا كرده تماشا كردنت اي مــــاه
بمانـــــد بين مـــا اين رازها بيني و بيـــــن الله!
مــــــن استغفــــــار كردم از نگاه تــــو نمي دانم
اجابـــــت مي شود اين توبــه كردن هاي با اكراه؟
بــــراي من نگاه تــــو فقط مانند آن لحظه است
همــــان لحظه كه بيتي ناگهــــاني مي رسد از راه
... و شايد من سر از كاخ عزيــــزي در مي آوردم
اگر تشخيص مي دادم چو يوسف راه را از چـــاه
مرا محروم كردي از خودت اين داغ سنگين بود
چنـــــان تحريــــم تنباكـــو براي ناصرالدين شاه
اينكه از من دلخوري انكــــــار مي خواهد مگر؟
وقـــت دل كنــدن به فكـــر باز پيــــوستن مباش
دل بريـــــــــــــــدن وعده ديدار مي خواهد مگر؟
عقل اگر غيــــــرت كند يك بار عاشق مي شويم
اشتبـــــاه ناگــــهان تكــــــرار مي خواهد مگر؟
مــــن چــرا رســوا شوم يك شهر مشتاق تواند
لشكر عشــــــاق پـرچم دار مي خواهد مــــگر؟
بــــــا زبـــان بي زبـــاني بارها گفتي بـــــــــرو
مـن كه دارم مي روم ؛ اصرار مي خواهد مگر؟
روح سرگـــــردان مـــن هر جا بخواهد مي رود
خــــــــانه ديــوانگان ديــــوار مي خواهد مگر؟
آدميزادست و عشق و دل به هر كاري زدن
آدم است و سيب خوردن آدم است و اشتباه
دلا تورا به كسي ميدهم كه ميشايدكه عقده هاي تو با دستِ بسته بگشايدكسي كه قصدِ تو دارد به دلبري دلِ منز هفت ماديِ ترديد بگذرد بايد
اعجـــــاب آوري ، به تو بايد نگاه كرد
از هوش مي بري ، به تو بايد نگاه كرد
اين چشمها براي تماشاي تو كم است
با چشمِ ديگري به تـــو بايد نگاه كرد
پيكرتــــراش هاي نخستيـــن نوشته اند :
سهل است بت گري ، به تو بايد نگاه كرد
اي ديــدني ترين و پرستيــد ني ترين
روياي مرمري ! به تو بايد نگاه كرد
زيبايــــــي ات گرفته فـــراز و فـرود را
در ديو ، در پري ، به تو بايد نگاه كرد
درتو دقيق گشتم و عقلم به باد رفت
گفتند ،سرسري به تو بايد نگاه كرد
دلم امروز گواه است كسي مي‌آيد
حتم دارم خبري هست ، گمانم بايد ...
فال حافظ هم هر بار كه مي‌گيرم باز
« مژده اي دل كه مسيحا نفسي... » مي‌آيد
ماه در دست به دنبال ، كه اين‌گونه زمين
مست ، مي‌گردد و يك لحظه نمي‌آسايد؟!
بايد از جاده بپرسم كه چرا مي‌رقصد
مستِ موسيقيِ گامي شده باشد شايد !
گله كم نيست ولي لب ز سخن خواهم بست
اگر آن چهره به لبخند لبي بگشايد
از آسمان ابري ام تقدير مي بارد يعني دلِ من سرنوشت مبهمي دارد
دستم - كه عمري بي طرف بود - از تو ، بعد از اين
ديگر نمي خواهد كه آسان دست بردارد
مانند من - در رفتن و ماندن - دو دل هستي
آري ، تو هم ، بي من دلت طاقت نمي آرد
من كوچه ي تنهايم ، اما در سكوت من تنها تو هستي آنكه بايد گام بگذارد
چشمانِ اين كوچه ، همه شب كهكشان ها را پيشِ خودش ، راه عبور تو مي انگارد
اين كوچه - گرچه كوچه اي بن بست و بي عابر -
مي خواهد اما ، خويش را در دست تو بسپارد
تا بلكه لحظه لحظه ي اندوه خود را نيز
با انعكاس گام هر گام تو بشمارد
داستان كوتاه آموزنده.jpg "داستان كوتاه آموزنده71")
داستان كوتاه آموزنده71
داستان كوتاه آموزنده61