كريمي مشاور بيمه

از دست نديد. به قول پائولو كوئيلو ميگه كه : اگر انسان در زندگي

يك افسانه ي شخصي داشته باشه و افسانه ي شخصيشو

از عمق وجودش بخواد تمام كيهان همدست ميشن و بهش

كمك مي كنن تا اون به افسانه ي شخصيش برسه. هميشه

بردن با بهترين ها و سريع ترين ها نيست. دير يا زود بردن

با كسي است كه بردن را باور دارد.

شكوه ِ دنيا همچون دايره اي بر روي آب است
كه هر زمان بر پهناي خود مي افزايد
و در منتهاي بزرگي هيچ مي شود. ويليام شكسپير

هر زمان كه از جور ِ روزگار
و رسوايي ِ ميان ِ مردمان
در گوشه ي تنهايي بر بينوايي ِ خود اشك مي ريزم،
و گوش ِ ناشنواي آسمان را با فريادهاي بي حاصل ِ خويش مي آزارم،
و بر خود مي نگرم و بر بخت ِ بد ِ خويش نفرين مي فرستم،
و آرزو مي كنم كه اي كاش چون آن ديگري بودم،
كه دلش از من اميدوارتر
و قامتش موزون تر
و دوستانش بيشتر است.
و اي كاش هنر ِ اين يك
و شكوه و شوكت ِ آن ديگري از آن ِ من بود،
و در اين اوصاف چنان خود را محروم مي بينم
كه حتي از آنچه بيشترين نصيب را برده ام
كمترين خرسندي احساس نمي كنم.
اما در همين حال كه خود را چنين خوار و حقير مي بينم
از بخت ِ نيك، حالي به ياد ِ تو مي افتم،
و آنگاه روح ِ من
همچون چكاوك ِ سحر خيز
بامدادان از خاك ِ تيره اوج گرفته
و بر دروازه ي بهشت سرود مي خواند
و با ياد ِ عشق ِ تو
چنان دولتي به من دست مي دهد
كه شأن ِ سلطاني به چشمم خوار مي آيد
و از سوداي مقام ِ خود با پادشاهان، عار دارم. ويليام شكسپير

من گل رز ديده ام، نقاب كه از چهره بردارد سفيد و قرمز است
اما چنين گلي بر گونه هاي معشوقم نديده ام.
عطر هايي هستند با رايحه ي دلپذير
بيشتر از رايحه اي كه معشوق من با خود دارد.
چشمان معشوقه ام بي شباهت به خورشيد است
مرجان بسيار قرمز تر از لبان اوست.
من دوست دارم معشوقم حرف بزند ،هر چند مي دانم
صداي موسيقي بسيار دلنواز تر از صداي اوست.
مطمئنم نديده ام الهه اي را هنگام راه رفتن
معشوق من اما وقتي راه مي رود ، زمين مي خراشد.
من اما سوگند مي خورم معشوقه ام ناياب است
من نيز مثل هر كس ديگر با قياسي اشتباه سنجيده ام او را.  ويليام شكسپير

من و تو

و آنگاه خود را كلمه اي در ميابي كه معنايت منم

و مرا صدفي كه مرواريدم تويي

و خود را اندامي كه روحت منم

و مرا سينه اي كه دلم تويي

و خود را معبودي كه راهبش منم

و مرا قلبي كه عشقش تويي

و خود را شبي كه مهتابش منم

ومرا قندي كه شيريني اش تويي

و خود را طفلي كه پدرش منم

و مرا شمعي كه پروانه اش تويي

و خود را انتظاري كه موعودش منم

و مرا التهابي كه آغوشش تويي

و خود را هراسي كه پناهش منم

و مرا تنهايي كه انيسش تويي

و ناگهان

سرت را تكان مي دهي و مي گويي:

نه ، هيچ كدام.

هيچ كدامِ اين ها نيست ، چيز ديگري است .

يك حادثه ي ديگر و خلقت ديگري

و داستان ديگري است

و خدا آن را تازه افريده است .

دكتر علي شريعتي