كريمي مشاور بيمه

باران

مگر براي باريدن

اجازه مي گيرد؟

يا باد مجوز وزيدن دارد؟

يا اگر به آفتاب بخش نامه كنند

نتاب

مي تواند نخندد؟

آقاي قاضي

من بي گناه تر از گلهاي معطرم

كه اجازه ندارند خوشبو باشند

ايشان اگر بخواهند

براي هر بوسۀ من شاكي شوند

بهتر نيست تا ابد

در اين دادگاه بمانيم؟

شعرها درد اند

دردها به درد كسي نمي خورند.

خواهم مرد

بارها و بارها

تا بدانم كه حيات جاويد است.

خواستم تا يك گل

از گلستان روسري ات بچينم

از سرت افتاد

سِيلي سياه فرو ريخت

و گلزارهاي جهان را

غرق كرد و با خود برد.

سالها بعد

معروف مي شوند

شعرهايي كه برايت سرودم

و روزي

دوستت دارم را

از لبان زني مي شنوي

كه بارها

كتابم را

برايت مي خواند

و من

از اعماق خاك

جان مي گيرم

هزار بار.

هر روز سراغ دردسر مي گردم

با عشق به دنبال خطر مي گردم

گفتي كه برو، چشم ولي چون خورشيد

شب مي روم و سپيده بر مي گردم

سال‌هاي تلماسه

شتابان مي‌برندم

به كجا؟

نمي‌دانم!

تيرِ دسيسه‌هاتان

به سنگ آمد،

راه‌ها به ريشخندم گرفتند و گريختند

اما آوازي كه من سر دادم،

تركم نمي‌كند؛

اما به‌ راستي

بعد از تمام نبردها، دسيسه‌ها و سياست‌ها

چه بر جاي مي‌ماند؟

آنگاه كه همه‌ چيز

از هم مي‌گسلد

چه بر جاي مي‌ماند

كه بتوان به آن دل بست؟

آه دوباره همان چشم ها

كه زماني مرا چنان عاشقانه سلام مي داد

و دوباره همان لبها

كه زندگي ام را شيرين مي كرد

و دوباره همان صدا

صدايي كه زماني چنان مشتاقانه مي شنيدمش

فقط من همان نيستم كه بودم

به خانه بازگشته ام اما دگرگون

از بازوان سفيد و زيبايش

كه سفت و عاشقانه به دورم مي پيچيد

به قلبش رسيده ام

به احساسات راكد و بي حوصله.

چگونه روا داشتي كه زبان تو

وحشي، رام‌نشده، رميده

از حصار دندان‌گون

دست‌آموز گردد؟

كلمات را ليس مي‌زند

همچون ببر كه زخم‌هايش را

اما در قفسي كليد شده

رسالتش جوشش ناگاه

در خون خويش

غرّشي در آستانهٔ انفجار

دژخيم خود،

سخت خود را مي‌گزد

سكوت، جاري مي‌شود

پشتِ دندان‌ها، زبان خونچكان!

در زندانِ دهان.

تمام‌ الفاظ‌ جهان‌ را در اختيار داشتيم‌

و آن‌ نگفتيم

‌كه‌ به‌ كار آيد

چرا كه‌ تنها يك‌ سخن

‌در ميانه‌ نبود؛

آزادى.