كريمي مشاور بيمه

روي خوش به پنجره باران نشان نداد

حتي براي خاطره دستي تكان نداد

سرشار از پرنده و گل بود باغمان

آفت رسيد و فرصت سبزي به آن نداد

وقتي پرندگان همه رفتند هيچ كس

با يك نگاه ساده تسلايمان نداد

گفتي شكسته حرمت گل در هجوم باد

بي خود نبود گريه به چشمم امان نداد

در آزمون عشق و غزل ثبت نام شد

اما كسي به غير دلم امتحان نداد

بايد قبول كرد ... خدا هم از ابتدا

احساس و عشق را به كسي رايگان نداد

دستان مرد منتظر نان و سيب بود

اما كسي نشانه‌اي از سيب و نان نداد

بايد كه اعتراف كنم هيچ حادثه

چون چشم‌هاي مست تو ما را تكان نداد

غزل رفتن تو عمر مرا زايل كرد

خون دل، قافيه شعر مرا مشكل كرد

در فراق تو بجز گريه به دادم نرسيد

دوريت روز خوشم را به درك واصل كرد

يك طرف فاصله ها و طرفي خاطره ها

اين ميان عقل نگنجيد و جنون منزل كرد

نام تو گفتم و گفتند كه شاعر شده ام

لطف ياد تو نظر بر من ناقابل كرد

دل من از طلب روي تو لب ريز شد و

وحي چشمان تو آيات غزل نازل كرد

شعر مجنون من از قطعه ليلايي تو

شمس تو مثنوي عمر را كامل كرد

آتش هجر تو با سوز جگر گشت عجين

مشعلي ساخت كه اين مرثيه را حاصل كرد

آخرين مصرع من بود كه مرگ تو سرود

رحلتت نام و امضاي مرا باطل كرد

زن گرفتم شدم اي دوست به دام زن اسيرمن گرفتم تو نگير

چه اسيري كه ز دنيا شده ام يكسره سيرمن گرفتم تو نگير

بود يك وقت مرا با رفقا گردش و سيرياد آن روز بخير

زن مرا كرده ميان قفس خانه اسيرمن گرفتم تو نگير

ياد آن روز كه آزاد ز غمها بودمتك و تنها بودم

زن و فرزند ببستند مرا با زنجيرمن گرفتم تو نگير

بودم آن روز من از طايفه دُرد كشانبودم از جمع خوشان

خوشي از دست برون رفت و شدم لات و فقيرمن گرفتم تو نگير

اي مجرد كه بود خوابگهت بستر گرمبستر راحت و نرم

زن مگير ؛ ار نه شود خوابگهت لاي حصيرمن گرفتم تو نگير

بنده زن دارم و محكوم به حبس ابدممستحق لگدم

چون در اين مسئله بود از خود مخلص تقصيرمن گرفتم تو نگير

من از آن روز كه شوهر شده ام خر شده امخر همسر شده ام

مي دهد يونجه به من جاي پنيرمن گرفتم تو نگير

صداي كودك پرواز ميايد صداي رد پاي كوچه هاي عشقپيدا شد

معلم در كلاس درس حاضر شد يكي از بچها از قلب خود فرياد زد بر پا همه برپاچه بر پايي شده بر پا معلم نشعتي دارد معلم علم را در قلب ميكارد معلم گفته ها دارد يكي از بچهاي ان كلاس در گفتا برجا معلم گفت فرزندم بفرما بنشين چه درسي فارسي داريم كتاب فارسي بر دار اب و اب را ديكر نمي خوانيم بزن يك صحفه از اين زندگاني را

ورق ها يك به يك رو شد

معلم گفت فرزندم ببين بابا بخوان بابا بدان بابا عزيزم اين يكي بابا پسر جان ان يكي بابا همه صفحه پر از بابا ندارد فرق اين بابا و ان بابا بگو اب و بگو بابا بگو نان و بگو بابا اگر بخشش كني با ميشود با با اگر نصفش كني با ميشود با با تمام بچه ها ساكت نفسها حبس در سينه و قلبي همچو ايينه يكي از بچه هاي كوچه بنبست كه جايش ميزش اخر هست و قلبش همچو ني نا داشت به قلبش يك معما داشت سوال از درس بابا داشت نگاهش سوخته از درد لبانش زرد ندارد گوييا همدرد فقط نا داشت به انگشت اشاره او سوال از درس بابا داشت   سوال از درس باباي زمان دارد تو گويي دردهايي بر زبان دارد صداي كودك انديشه مي ايد صداي بيستون فرهاد يا شيرين صداي تيشه مي ايد