كريمي مشاور بيمه

زنده ياد حسين پناهي

براي كساني كه دندان درد دارند حافظ نخوانيد

آن ها به راحتي خواهند گفت خفه!

او چه مي داند من چه مي كشم

و او يعني حافظ

او با تاج زرينش زير دوش مي رفت

پس تكليف اين همه نكبت چه خواهد شد؟

شعر حافظ را در مجهزترين ماشين لباسشويي شست و شو داده اند

به بي شعوري تحقيرمان نكنيد!

از تنگناي محبس تاريكي

از منجلاب تيره ي اين دنيا

بانگ پر از نياز مرا بشنو

آه اي خداي قادر بي همتا

يكدم ز گرد پيكر من بشكاف

بشكاف اين حجاب سياهي را

شايد درون سينه ي من بيني

اين مايه ي گناه و تباهي را

دل نيست اين دلي كه به من دادي

در خون تپيده آه رهايش كن

يا خالي از هوا و هوس دارش

يا پاي بند مهر و وفايش كن

تنها تو آگهي و تو مي داني

اسرا آن خطاي نخستين را

تنها تو قادري كه ببخشايي

بر روح من صفا ي نخستين را

آه اي خدا چگونه تورا گويم ؟

كز جسم خويش خسته و بيزارم

هر شب به آستان جلال تو

گويي اميد جسم دگر دارم

از ديدگان روشن من بستان

شوق بسوي غير دويدن را

لطفي كن اي خدا و بياموزشش

از برفق چشم غير رميدن را

عشقي به من بده كه مرا سازد

همچون فرشتگان بهشت تو

ياري به من بده كه در او بينم

يك گوشه از صفاي سرشت تو

يك شب ز لوح خاطر من بزداي

تصوير عشق و نقش فريبش را

خواهم به انتقام جفا كاري

در عشق تازه فتح رقيبش را

آه اي خدا كه دست توانايت

بنيان نهاده عالم هستي را

بنماي روي و از دل من بستان

شوق گناه و نقش پرستي را

راضي مشو كه بنده ي ناچيزي

عاصي شود به غير تو روي آرد

رضي مشو كه سيل سرشكش را

در پاي جام باده فرو آرد

از تنگناي محبس تاريكي

از منجلاب تيره ي اين دنيا

بانگ پر از نياز مرا بشنو

آه اي خداااااااي قادر بي همتا

داره بارون ياد كوچه بازم لبريزه احساسه
هنوزم نم نم بارون صداي ما رو ميشناسه

همين ديروز بود انگار تو با من تو همين كوچه
ميگفتي زندگي وقتي تو با من نيستي پوچه

آهاي بارون پائيزي كي گفته تو غم‌انگيزي  تو داري خاطراتم رو تو ذهن كوچه مي‌ريزي

دوستت دارم‌ها را نگه مي‌داري براي روز مبادا

دلم تنگ شده‌ها را، عاشقتم‌ها را…

اين‌ جمله‌ها را كه ارزشمندند الكي خرج كسي نمي‌كني!

بايد آدمش پيدا شود!

بايد همان لحظه از خودت مطمئن باشي و بايد بداني كه فردا، از امروز گفتنش پشيمان نخواهي شد!

سِنت كه بالا مي‌رود كلي دوستت دارم پيشت مانده، كلي دلم تنگ شده و عاشقتم مانده كه خرج

كسي نكرده‌اي و روي هم تلنبار شده‌اند!

فرصت نداري صندوقت را خالي كني.! صندوقت سنگين شده و نمي‌تواني با خودت بِكشي‌اش…

شروع مي‌كني به خرج كردنشان!

توي ميهماني اگر نگاهت كرد اگر نگاهش را دوست داشتي

توي رقص اگر پا‌به‌پايت آمد اگر هوايت را داشت اگر با تو ترانه را به صداي بلند خواند …

توي جلسه اگر حرفي را گفت كه حرف تو بود اگر استدلالي كرد كه تكانت داد

در سفر اگر شوخ و شنگ بود اگر مدام به خنده‌ات انداخت و اگر منظره‌هاي قشنگ را نشانت داد

براي يكي يك دوستت دارم خرج مي‌كني برا ي يكي يك دلم برايت تنگ مي‌شود خرج مي‌كني! يك

چقدر زيبايي يك با من مي‌ماني؟

بعد مي‌بيني آدم‌ها فاصله مي‌گيرند متهمت مي‌كنند به هيزي… به مخ‌زدن به اعتماد آدم‌ها!

سواستفاده كردن به پيري و معركه‌گيري…

اما بگذار به سن تو برسند!

بگذار صندوقچه‌شان لبريز شود آن‌‌وقت حال امروز تو را مي‌فهمند بدون اين‌كه تو را به ياد بياورند

غريب است دوست داشتن.

و عجيب تر از آن است دوست داشته شدن…

وقتي مي‌دانيم كسي با جان و دل دوستمان دارد …

و نفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ريشه دوانده؛

به بازيش مي‌گيريم هر چه او عاشق‌تر، ما سرخوش‌تر، هر چه او دل نازك‌تر، ما بي رحم ‌تر.

تقصير از ما نيست؛

تماميِ قصه هايِ عاشقانه، اينگونه به گوشمان خوانده شده‌اند!

(دكتر علي شريعتي)

اين گونه

به اعتماد

نام خود را

با تو مي گويم،

كليد خانه ام را

در دستت مي گذارم،

نان شاديهايم را

با تو قسمت مي كنم،

به كنارت مي نشينم و بر زانوي تو

اين چنين آرام

به خواب مي روم؟

كيستي كه من

اين گونه به جد

در ديار روياهاي خويش

با تو درنگ مي كنم؟

احمد شاملو

بدتـرين دشمنانم، خواهر و برادرهاي خودم بودند
تنــها دردم، زانوهاي زخمـي‌ام بودند
تنـها چيزي كه مي‌شكست، اسباب‌بـازي‌هايم بـود
و معناي خداحافـظ، تا فردا بود!