دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ايوان مي روم و انگشتانم را

بر پوست كشيده شب مي كشم

چراغهاي رابطه تاريكند

چراغهاي رابطه تاريكند

كسي مرا به آفتاب

معرفي نخواهد كرد

كسي مرا به ميهماني گنجشكها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردني است

رقص آرام

آيا تا به حال به كودكان نگريسته ايد

در حاليكه به بازي "چرخ چرخ" مشغولند؟

و يا به صداي باران گوش فرا داده ايد،

آن زمان كه قطراتش به زمين برخورد مي كند؟

تا بحال بدنبال پروانه اي دويده ايد، آن زمان كه نامنظم و بي هدف به چپ و راست پرواز مي كند؟

يا به خورشيد رنگ پريده خيره گشته ايد، آن زمان كه در مغرب فرو مي رود؟

كمي آرام تر حركت كنيد

اينقدر تند و سريع به رقص درنياييد

زمان كوتاه است

موسيقي بزودي پايان خواهد يافت

آيا روزها را شتابان پشت سر مي گذاريد؟

آنگاه كه از كسي مي پرسيد حالت چطور است،

آيا پاسخ سوال خود را مي شنويد؟

هنگامي كه روز به پايان مي رسد

آيا در رختخواب خود دراز مي كشيد

و اجازه مي دهيد كه صدها كار ناتمام بيهوده و روزمره

در كله شما رژه روند؟

سرعت خود را كم كنيد. كم تر شتاب كنيد.

اينقدر تند و سريع به رقص در نياييد.

زمان كوتاه است.

موسيقي ديري نخواهد پائيد

آيا تا بحال به كودك خود گفته ايد،

"فردا اين كار را خواهيم كرد"

و آنچنان شتابان بوده ايد

كه نتوانيد غم او را در چشمانش ببينيد؟

تا بحال آيا بدون تاثري

اجازه داده ايد دوستي اي به پايان رسد،

فقط بدان سبب كه هرگز وقت كافي نداريد؟

آيا هرگز به كسي تلفن زده ايد فقط به اين خاطر كه به او بگوييد: دوست من، سلام؟

حال كمي سرعت خود را كم كنيد. كمتر شتاب كنيد.

اينقدر تند وسريع به رقص درنياييد.

زمان كوتاه است.

موسيقي ديري نخواهد پاييد.

آن زمان كه براي رسيدن به مكاني چنان شتابان مي دويد،

نيمي از لذت راه را بر خود حرام مي كنيد.

آنگاه كه روز خود را با نگراني و عجله بسر مي رسانيد،

گويي هديه اي را ناگشوده به كناري مي نهيد..

زندگي كه يك مسابقه دو نيست!

كمي آرام گيريد

به موسيقي گوش بسپاريد،

پيش از آنكه آواي آن به پايان رسد..

 

گشت غمناك دل و جان عقاب              

چو ازو دور شد ايام شباب

 ديد كش دور به انجام رسيد               

آفتابش به لب بام رسيد

بايد از هستي دل بر گيرد            

ره سوي كشور ديگر گيرد

خواست تا چاره ناچار كند               

دارويي جويد و در كار كند

صبحگاهي ز پي چاره كار             

گشت بر باد سبك سير سوار

گله كاهنگ چرا داشت به دشت             

ناگه از وحشت پر ولوله گشت

و ان شبان بيم زده، دل نگران               

شد پي بره‌ نوزاد دوان

 كبك در دامن خاري آويخت            

مار پيچيد و به سوراخ گريخت

آهو استاد و نگه كرد و رميد            

دشت را خط غباري بكشيد

ليك صياد سر ديگر داشت             

صيد را فارغ و آزاد گذاشت

چاره مرگ نه كاريست حقير                

زنده را دل نشود از جان سير

صيد هر روزه به چنگ آمد زود            

مگر آن روز كه صياد نبود

آشيان داشت در آن دامن دشت             

زاغكي زشت و بد اندام و پلشت

سنگها از كف طفلان خورده                

جان ز صد گونه بلا در برده

 سال‌ها زيسته افزون زشمار                

شكم آكنده ز گند و مردار

بر سر شاخ ورا ديد عقاب                    

ز آسمان سوي زمين شد به شتاب

گفت كه اي ديده ز ما بس بيداد          

با تو امروز مرا كار افتاد

مشكلي دارم اگر بگشايي                 

بكنم آنچه تو مي‌فرمياي

گفت: ما بنده درگاه توايم              

تا كه هستيم هوا خواه توايم

بنده آماده بود فرمان چيست؟            

جان به راه تو سپارم، جان چيست؟

دل چو در خدمت تو شاد كنم              

ننگم آيد كه زجان ياد كنم

اين همه گفت ولي در دل خويش          

گفتگويي دگر آورد به پيش

 كاين ستمكار قوي پنجه كنون            

از نيازست چنين زار و زبون

 ليك ناگه چو غضبناك شود                

زو حساب من و جان پاك شود

 دوستي را چو نباشد بنياد                

حزم را بايدت از دست نداد

در دل خويش چو اين راي گزيد            

پر زد و دور ترك جاي گزيد

زار و افسرده چنين گفت عقاب             

كه مرا عمر حبابيست بر آب

راست است اين كه مرا تيز پرست              

ليك پرواز زمان تيز تر است

من گذشتم به شتاب از در و دشت          

به شتاب ايام از من بگذشت

ارچه از عمر دل سيري نيست               

مرگ مي‌آيد و تدبيري نيست

 من و اين شهپر و اين شوكت و جاه        

عمرم از چيست بدين حد كوتاه؟

تو بدين قامت و بال ناساز              

به چه فن يافته‌اي عمر دراز؟

پدرم از پدر خويش شنيد            

كه يكي زاغ سيه روي پليد

 با دو صد حيله به هنگام شكار              

صد ره از چنگش كردست فرار

پدرم نيز به تو دست نيافت              

تا به منزلگه جاويد شتافت

 ليك هنگام دم باز پسين             

چون تو بر شاخ شدي جايگزين

 از سر حسرت با من فرمود               

كاين همان زاغ پليدست كه بود

 عمر من نيز به يغما رفته است              

يك گل از صد گل تو نشكفته است

 چيست سرمايه اين عمر دراز؟            

رازي اينجاست تو بگشا اين راز

زاغ گفت : گر تو درين تدبيري            

عهد كن تا سخنم بپذيري

عمرتان گر كه پذيرد كم و كاست               

ديگران را چه گنه كاين ز شماست

زآسمان هيچ نياييد فرود                 

آخر از اين همه پرواز چه سود؟

 پدر من كه پس از سيصد و اند                

كان اندرز بد و دانش و پند

 بارها گفت كه بر چرخ اثير              

بادها راست فراوان تاثير

 بادها كز زبر خاك وزند               

 تن و جان را نرسانند گزند

 هر چه از خاك شوي بالاتر                

باد را بيش گزندست و ضرر

 تا به جايي كه بر اوج افلاك             

 آيت مرگ شود پيك هلاك

 ما از آن سال بسي يافته‌ايم             

كز بلندي رخ بر تافته‌ايم

 زاغ را ميل كند دل به نشيب            

عمر بسيارش از آن گشته نصيب

 ديگر اين خاصيت مردار است             

عمر مردار خوران بسيار است

 گند و مردار بهين درمانست                

چاره رنج تو زان آسانست

 خيز و زين بيش ره چرخ مپوي             

طعمه خويش بر افلاك مجوي

 آسمان جايگهي سخت نكوست            

به از آن كنج حياط و لب جوست

 من كه بس نكته نيكو دانم               

راه هر برزن و هر كو دانم

 آشيان در پس باغي دارم            

وندر آن باغ سراغي دارم

 خوان گسترده الواني هست            

خوردني‌هاي فراواني هست

آنچه زان زاغ و را داد سرا              

گند زاري بود اندر پس باغ

 بوي بد رفته از آن تا ره دور              

معدن پشّه، مقام زنبور

 نفرتش گشته بلاي دل و جان              

سوزش و كوري دو ديده از آن

 آن دو همراه رسيدند از راه              

زاغ بر سفره خود كرد نگاه

گفت :خواني كه چنين الوانست             

لايق حضرت اين مهمانست

 مي‌كنم شكر كه درويش نيم               

خجل از ما حضر خويش نيم

گفت و بنشست و بخورد از آن گند           

تا بياموزد از و مهمان پند

 عمر در اوج فلك برده به سر             

دم زده در نفس باد سحر

ابر را ديده به زير پر خويش             

حيوان را همه فرمانبر خويش

 بارها آمده شادان ز سفر                     

به رهش بسته فلك طاق ظفر

 سينه كبك و تذرو و تيهو                

تازه و گرم شده طعمه او

 اينك افتاده بر اين لاشه و گند             

بايد از زاغ بياموزد پند؟

بوي گندش دل و جان تافته بود               

حال بيماري دق يافته بود

گيج شد، بست دمي ديده خويش             

 دلش از نفرت و بيزاري ريش

 يادش آمد كه بر آن اوج سپهر             

هست پيروزي و زيبايي و مهر

 فرّ و آزادي و فتح و ظفرست             

نفس خرّم باد سحرست

ديده بگشود و به هر سو نگريست              

ديد گردش اثري زينها نيست

آنچه بود از همه سو خواري بود               

وحشت و نفرت و بيزاري بود

 بال بر هم زد و برجست از جا            

گفت : كاي يار ببخشاي مرا

سال‌ها باش و بدين عيش بناز             

تو و مردار تو عمر دراز

 من نيم در خور اين مهماني              

گند و مردار ترا ارزاني

 گر بر اوج فلكم بايد مرد                  

عمر در گند به سر نتوان برد

شهپر شاه هوا اوج گرفت                 

زاغ را ديده بر او مانده شگفت

 رفت و بالا شد و بالاتر شد               

راست با مهر فلك همسر شد

 لحظه‌‌اي چند بر اين لوح كبود             

نقطه‌اي بود و سپس هيچ نبود

ني حديث راه پر خون مي كند
قصه هاي عشق مجنون مي كند
در غم ما روزها ، بي گاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گر رفت ، گو رو ، باك نيست
تو بمان ، تو بمان ، اي آن كه چون تو پاك نيست
تو بمان ، اي آن كه چون تو پاك نيست

شمع و پروانه منم ، مست مي خانه منم
رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

يار پيمانه منم ، از خود بيگانه منم
رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

چون باد صبا در به درم ، با عشق و جنون هم سفرم
شمع شب بي سحرم ، از خود نبود خبرم
رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

تو اي خداي من ، شنو نواي من
زمين و آسمان تو ، مي لرزد به زير پاي من
مه و ستارگان تو ، مي سوزد به ناله هاي من
رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

واي از اين شيدا ، دل من
مست و بي پروا ، دل من
مجنون هر صحرا ، دل من
رسوا دل من ، رسوا دل من

لاله ي تنها ، دل من
داغ حسرت ها ، دل من
سرمايه ي سودا ، دل من
رسوا دل من ، رسوا دل من

خاك سر پروانه منم ، خون دل پيمانه منم
چون شور ترانه تويي ، چون آه شبانه منم
رسواي زمانه منم ، ديوانه منم

تا نفسي بگيرم

مي ترسم خفه شوم در عمق نبودن هايت .