كريمي مشاور بيمه

زقعر گودي مقتل به عرش تابيدي

رضا شدي به رضاي خدا و خنديدي

عزيز من چه لباسي است بر تنت كردي؟

 به جاي گل پر نيزه است اينكه پوشيدي

تمام هستيِمان را عدو به غارت برد

 مرا به دست كه دادي كه تخت خوابيدي؟

سرت كه رفت تنت ماند و نعل اين اسبان

كبود مثل شبي، چون جدا ز خورشيدي

شدي تجلي حق و حكايت موسي

خدا به جسم تو تابيد و بعد پاشيدي

زمين كِنِس شد و يك قطره هم نزد بالا

چقدر پا به زمين زير تيغ كوبيدي!

تمام دشت تنش را به جسم تو ماليد

 به دست نعل خودت را به دشت بخشيدي

و تيغ هم ادبش كار دستمان داده

مصيبتي شده اين حنجري كه بوسيدي!

***

به نام عشق

اين  صداي  تپش  قلبم  نيست

درحسينه ي دل سينه زني ست

ديدند كه پرچمي پر از تير شده

حتما كه سوار دست يك شير شده

گفتند كه عباس (ع) علمدارش بود

از دست نداده تا زمين گير شده

مي برد در كربلا هفتاد و دو ذبح عظيم
بيش از اينها٬ حرمت كوي منا دارد حسين...

بس كه محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
كس نمي داند عروسي يا عزا دارد حسين

رخت ديباي حرم چون گل به تاراجش برند
تا به جايي كه كفن از بوريا دارد حسين

بردن اهل حرم دستور بود و سر غيب
ورنه اين بي حرمتي ها كي روا دارد حسين؟

سروران٬ پروانگان شمع رخسارش٬ ولي
چون سحر٬ روشن٬ كه سر از تن جدا دارد حسين

سر به قاچ زين نهاده راه پيماي عراق
مي نمايد خود٬ كه عهدي با خدا دارد حسين

او وفاي عهد را با سر كند سودا٬ ولي
خون به دل از كوفيان بي وفا دارد حسين

دشمنانش بي امان و دوستانش بي وفا
با كدامين سر كند؟ مشكل دوتا دارد حسين

سيرت آل علي(ع) با سرنوشت كربلاست
هر زمان از ما يكي صورت نما دارد حسين

آب خود با دشمنان تشنه قسمت مي كند
عزت و آزادگي بين تا كجا دارد حسين

دشمنش هم آب مي بندد به روي اهل بيت
داوري بين با چه قوم بي حيا دارد حسين

ساز عشق است و به دل هر زخم پيكان٬ زخمه اي
گوش كن عالم پر از شور و نوا دارد حسين

دست آخر كز همه بيگانه شد٬ ديدم هنوز
با دم خنجر نگاهي آشنا دارد حسين

شمر گويد: گوش كردم تا چه خواهد از خداي
جاي نفرين هم به لب ديدم دعا دارد حسين

اشك خونين گو بيا بنشين به چشم «شهريار»
كاندر اين گوشه عزايي بي ريا دارد حسين

***

سرش به نيزه به گل هاي چيده مي ماند

به فجر از افق خون دميده مي ماند
يگانه بانوي پرچم به دوش عاشورا
به نخل سبز ز ماتم تكيده مي ماند
ميان خيمه ي آتش گرفته، طفل دلم
به آهويي كه ز مردم رميده مي ماند
شب است گوش يتيمان ز ضربت سيلي
به لاله هاي ز حنجر دريده مي ماند
رقيه طفل سه ساله كه حوري حرم است
به آن كه رنج نود ساله ديده مي ماند
امام صادق حق پشت ناقه ي عريان
به زير يوغ چو ماه خميده مي ماند
شوم فداي شهيدي كه در كنار فرات
به آفتاب به خون آرميده مي ماند
هلال يك شبه ي من، ز چيست خونيني؟
نگاه تو به دل داغ ديده مي ماند
حكايت احد و اشك چشم خونينش
به اختران ز گردون چكيده مي ماند

 اين شعر بسيار زيبا از شاعر دلسوخته اهل بيت آقاي احد ده بزرگي مي باشد .

***