كريمي مشاور بيمه

شب مي تپد. 

جنگل نفس مي كشد.
 

پرواي چه داري، مرا در شب بازوانت سفر ده.
 

انگشتان شبانه ات را مي فشارم ،  

و باد شقايق دور دست را پرپر مي كند.
 

به سقف جنگل مي نگري: 

         ستارگان در خيسي چشمانت مي دوند.
 

    بي اشك ،  

            چشمان تو نا تمام است، 

                       و نمناكي جنگل نارساست. 

زهي رويت بهار زندگاني
به لعلت زنده، نام بي‌نشاني
دو روزي شوق اگر از پا نشيند
شود ارزان متاع سرگراني
بدآموز هوس عاشق نگردد
نمي‌آيد ز گلچين باغباني
تجلي سنگ را نوميد نگذاشت
مترس از دور باش لن‌تراني
شراب كهنه و يار كهن را
غنيمت دان چو ايام جواني
اگر عاشق نمي‌بوديم صائب
چه مي‌كرديم با اين زندگاني؟

دلربايانه دگر بر سر ناز آمده‌اي
از دل من چه به جا مانده كه باز آمده‌اي
در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ
چشم بد دور كه بسيار بساز آمده‌اي
بگذر از ناز و برون آي ز پيراهن شرم
كه عجب تنگ در آغوش نياز آمده‌اي
مي بده، مي بستان، دست بزن پاي بكوب
به خرابات نه از بهر نماز آمده‌اي
آنقدر باش كه من از سر جان برخيزم
چون به غمخانه‌ام اي بنده نواز آمده‌اي
چون نفس سوختگان مي‌رسي اي باد صبا
مي‌توان يافت كزان زلف دراز آمده‌اي
چون نگردد دل صائب ز تماشاي تو آب؟
كه به رخساره‌ي آيينه گداز آمده‌اي
اي جهاني محو رويت،
اي جهاني محو رويت، محو سيماي كه‌اي؟
اي تماشاگاه عالم، در تماشاي كه‌اي؟
عالمي را روي دل در قبله‌ي ابروي توست
تو چنين حيران ابروي دلاراي كه‌اي؟
شمع و گل چون بلبل و پروانه شيداي تواند
اي بهار زندگي آخر تو شيداي كه‌اي؟
چون دل عاشق نداري يك نفس يك‌جا قرار
سر به صحرا داده‌ي زلف چليپاي كه‌اي؟
چشم مي پوشي ز گلگشت خيابان بهشت
در كمين جلوه‌ي سرو دلاراي كه‌اي؟
نشكني از چشمه‌ي كوثر خمار خويش را
از خمار آلودگان جام صهباي كه‌اي؟

شب سردي است و من افسرده
راه دوري است و پايي خسته

تيرگي هست و چراغي مرده
 مي كنم تنها از جاده عبور
 

دور ماندند ز من آدمها
سايه اي از سر ديوار گذشت

غمي افزود مرا بر غم ها
فكر تاريكي و اين ويراني

بي خبر آمد تا به دل من
قصه ها ساز كند پنهاني

نيست رنگي كه بگويد با من
اندكي صبر سحر نزديك است

هر دم اين بانگ برآرم از دل
واي اين شب چه قدر تاريك است

 خنده اي كو كه به دل انگيزم ؟
قطره اي كو كه به دريا ريزم ؟

صخره اي كو كه بدان آويزم ؟
مثل اين است كه شب نمناك است

ديگران را هم غم هست به دل
غم من ليك غمي غمناك است

  ديدمش در دشت هاي نم زده

              مست اندوه تماشا ، يار باد،

                            مويش افشان ،

                                      گونه اش شبنم زده.

لاله اي ديديم ، لبخندي به دشت

                        پرتويي در آب روشن ريخته

او صدا را در شيار باد ريخت:

                         جلوه اش با بوي خنك آميخته

رود، تابان بود و او موج صدا:

                          خيره شد چشمان ما در رود وهم

پرده روشن بود ، او تاريك خواند:

                           طرح ها در دست دارد دود وهم

چشم من بر پيكرش افتاد ، گفت:

                            آفت پژمردگي نزديك او

دشت: درياي تپش، آهنگ ، نور

                                سايه مي زد خنده تاريك او.

سهراب

آمده​ام كه سر نهم عشق تو را به سر برم
ور تو بگوييم كه ني ني شكنم شكر برم
آمده​ام چو عقل و جان از همه ديده​ها نهان
تا سوي جان و ديدگان مشعله نظر برم
آمده كه رهزنم بر سر گنج شه زنم
آمده​ام كه زر برم زر نبرم خبر برم
گر شكند دل مرا جان بدهم به دل شكن
گر ز سرم كله برد من ز ميان كمر برم
اوست نشسته در نظر من به كجا نظر كنم
اوست گرفته شهر دل من به كجا سفر برم
آنك ز زخم تير او كوه شكاف مي كند
پيش گشادتير او واي اگر سپر برم
گفتم آفتاب را گر ببري تو تاب خود
تاب تو را چو تب كند گفت بلي اگر برم
آنك ز تاب روي او نور صفا به دل كشد
و آنك ز جوي حسن او آب سوي جگر برم
در هوس خيال او همچو خيال گشته​ام
وز سر رشك نام او نام رخ قمر برم
اين غزلم جواب آن باده كه داشت پيش من
گفت بخور نمي​خوري پيش كسي دگر برم

شاهدي گفت به شمعي كامشب                          در و ديوار مزين كردم   

ديشب از شوق نخفتم يكدم                                دوختم جامه و بر تن كردم

دو سه گوهر زگلوبندم ريخت                               بستم و باز به گردن كردم

كس ندانست چه سحرآميزي                              به پرند از نخ و سوسن كردم

صفحه ي كارگه از سوسن و گل                          بخوشي چون صف گلشن كردم

تو بكرد وهنر به من نرسي                                زانكه من بذل سر و تن كردم

شمع خنديد كه من تيره شدم                           تاز تاريكيت ايمن كردم

پي پيوند گهر هاي تو بس                                 گهر اشك بدامن كردم

گريه ها كردم و چون ابر بهار                              خدمت آن گل و سوسن كردم

خوشم از سوختن خويش از آنك                       سوختم و بزم تو روشن كردم  

گر چه يك روزن  اميد نماند                              جلوه ها بر در و روزن كردم

تا تو آ سوده  روي در ره خويش                       خوي با گيتي رهزن كردم

تا فروزنده شود زيب و زرت                             جان ز روي و دل از آهن كردم

خرمن عمر من ار سوخته شد                        حاصل شوق تو خرمن كردم   

كا هايي كه شمردي بر من                          تو نكردي همه را من كردم

منبع كتاب ديوان اشعار پروين اعتصامي نشر : انتشارات گنجينه