كريمي مشاور بيمه

گاهي بنگاهي دل ما شاد نكردي

حيف از تو كه ويرانه يي آباد نكردي

صدبار به گلزار خزان آمد و گل رفت

وين مرغ اسير از قفس آزاد نكردي

اي خسرو شيرين دهنان اين نه وفا بود

يك ره گذري جانب فرهاد نكردي

بايد زتو آموخت حزين رشك محبت

لبريز فغان بودي و فرياد نكردي

                                  حزين لاهيجي

يك روز در آغوش تو آرام گرفتم

يك عمر قرار از دل ناكام گرفتم

افسوس كه چون لاله پر از خون جگر بود

جامي كه ز دست تو گل اندام گرفتم

از ساده دلي مشق وفاداري من شد

درسي كه ز بدعهدي ايام گرفتم

امشب ز لبان هوس آلود تو ريزد

هر بوسه كه من از تو به پيغام گرفتم

از تير حوادث به پناه تو پريدم

روزي كه مكان بر لب اين بام گرفتم

دور از تو در و دشت پر از نعره من بود

چون سيل بدرياي تو آرام گرفتم

رسوا تر از آن كردمت اي ديده كه بودي

داد دل خود را ز تو بدنام  گرفتم

                                                «ابوالحسن ورزي»

با همه بي سر و ساماني ام

باز به دنبال پريشاني ام

طاقت فرسودگي ام هيچ نيست

در پي ويران شدني آني ام

آمده ام بلكه نگاه ام كني

عاشق آن لحظه توفاني ام

دلخوش گرماي كسي نيستم

آمده ام تا تو بسوزاني ام

آمده ام با عطش سالها

تا تو كمي عشق بنوشاني ام

ماهي برگشته ز دريا شدم

تا كه بگيري و بميراني ام

خوبترين حادثه ميدانمت

خوبترين حادثه ميداني ام؟

حرف بزن! ابر مرا باز كن

دير زماني است كه باراني ام

حرف بزن، حرف بزن، سالهاست

تشنه  يك صحبت طولاني ام

ها... به كجا ميكشي ام خوب من؟

ها... نكشاني به پشيماني ام

                                         محمدعلي بهمني

آزاده ز بيگانه و افسرده ز خويشم

مردم همه سير از من و من سير ز خويشم

بر ديده ي خونبار من اي دوست چه خندي

خون گريه كند هر كه ببيند دل ريشم

با خيل مصيبت زدگاني كه فلك داشت

سنجيد مرا روزي و ديد از همه بيشم

هرگز نكشم منت نوش از فلك دون

هر چند كه دانم بُكشد زحمت نيشم

با اين همه آزردگي از مرگ چه ترسم؟

بگذار ز كار اوفتد اين قلب پريشم

جز عشق سزاوار پرستش دگري نيست

پرسند نظاما اگر از مذهب و كيشم

نظام وفا

آزاده ز بيگانه و افسرده ز خويشم

مردم همه سير از من و من سير ز خويشم

بر ديده ي خونبار من اي دوست چه خندي

خون گريه كند هر كه ببيند دل ريشم

با خيل مصيبت زدگاني كه فلك داشت

سنجيد مرا روزي و ديد از همه بيشم

هرگز نكشم منت نوش از فلك دون

هر چند كه دانم بُكشد زحمت نيشم

با اين همه آزردگي از مرگ چه ترسم؟

بگذار ز كار اوفتد اين قلب پريشم

جز عشق سزاوار پرستش دگري نيست

پرسند نظاما اگر از مذهب و كيشم

نظام وفا

دوشينه كجا رفتي و مهمان كه بودي؟

دل بي تو به جان بود تو جانان كه بودي؟

اين غصه مرا كشت كه غمخوار كه گشتي؟

وين درد مرا سوخت كه درمان كه بودي؟

با خال سيه مردم چشم كه شدي باز؟

با روي چو مه شمع شبستان كه بودي؟

اي دولت بيدار به پهلوي كه خفتي؟

وي بخت گريزنده به فرمان كه بودي؟

شوري به دل سوخته افتاد بفرما

امشب نمك سينه بريان كه بودي؟

من با دل آشفته چه دانم كه توامشب

جمعيت احوال پريشان كه بودي؟

دور از تو سيه بود شب تار هلالي

اي ماه! تو خورشيد درخشان كه بودي؟

هلالي جغتايي

من به ديوانگي از عشق تو افسانه شدم

عشق گفتي و من از عشق تو ديوانه شدم

رَستم از سرزنش و مرحمت دشمن و دوست

شكر كز دولت عشق از همه بيگانه شدم

رفت جان در هوس آن گل رعنا و مرا

عاقبت در سر آن شمع چو پروانه شدم

سالها درد كشيدم كه درين دير خراب

همدم ساغر و همصحبت پيمانه شدم

                                                                     اهلي شيرازي

دلبرا فتنه بالاي بلاي تو منم

دست من گير كه افتاده به پاي تو منم

ننهم دست ز دامان تو گر سر برود

به وفاي تو كه مشتاق جفاي تو منم

من و رخت از سر كوي تو كشيدن هيهات

به تو سوگند كه راضي به رضاي تو منم

بر نيارم نفسي تا نشوي همنفسم

آري اي دوست توئي نائي و ناي تو منم

اي به خلوتگه اسرار تو عنقاي وجود

(مژده) ام در طلب قاف غناي تو منم

                                                      مصطفي قمشه اي(مژده)