كريمي مشاور بيمه

پاشو اي مست كه دنيا همه ديوانه تست

همه آفاق پر از نعره مستانه تست

در دكان همه باده فروشان تخته است

آن كه باز است هميشه در ميخانه تست

دست مشاطه طبع تو بنازم كه هنوز

زيور زلف عروسان سخن شانه تست

اي زيارتگه رندان قلندر برخيز

توشه من همه در گوشه انبانه تست

همت اي پير كه كشكول گدائي در كف

رندم و حاجتم آن همت رندانه تست

اي كليد در گنجينه اسرار ازل

عقل ديوانه چو گنجي , كه به ويرانه تست

شمع من دور تو گردم , به كاخ شب وصل

هر كه توفيق پري يافته پروانه ي تست

همه غواص ادب بودم و هر جا صدفيست

همه بازش دهن از حيرت دردانه تست

زهره گو تا دم صبح ابد افسون بدمد

چشمك نرگس مخمور به افسانه تست

اي گداي سرخوانت همه شاهان جهان

شهريار آمده دربان در خانه تست

شهريار

 بغض ِتلخ شاخه ها را ريشه مي داند ولي

دفتر انديشه ها را، هم، به جان خواند ولي

يك جرقّه ،باغ را گاهي به آتش مي كشد

باغبان تا عمق جانش، درد مي داند، ولي

آهوي رم كرده....... ازصيّاد آرامش نديد

گرچه بر فرمان دل،... بسيارمي راند ولي

پاره خواهد كرد بند و پيله ها ، باد صبا

بعد از آني كه پريشان ، سينه مي ماند ولي

درّه ها پرمي شود ازغنچه گل هاي غريب

چون كه باران دست خاروسنگ وشب خواند ولي

«ساقي»، ازخون جگر.... نقشي ز آرامش بزن

چرخ گردون ، اسب تهمت ، همچنان راند ولي .. 

 دل ِ ما چشمه ي نور است مگر شك داري

فصل ما فصل حضوراست مگر شك داري

لحظه ها پُرشده از خنده ي گلهاي بهار

آري امشب شب نور است مگر شك داري

قامت ِ سبز ِ تغزل به چمن مي بالد

واژه با واژه چه جوراست مگر شك داري

ژاله بر گونه ي گل خنده كنان مي رقصد

باغ پُرشوكت و شور است مگر شك داري

اشك هم حس ِ قشنگي ست مبارك باشد

ديده ايوان ِ بُلور است مگر شك داري

آسمان غرق ِ تبسُم شده از ديدن ِ يار

موسم ِ جشن و سُرور است مگر شك داري

دل به دريا بزن و جام ِ شرابي پُر كن

غُصه از ميكده دور است مگر شك داري

دست در دست ِعزيزان همه دلداده ي عشق

( ساقيم ) مست ِغرور است مگرشك داري 

مولانا

باده بريزيد به جامم هنوز

در طلبي تازه قيامم هنوز

چرا رفتي،چرا؟ من بي قرارم                  به سر، سوداي آغوش تو دارم

نگفتي ماهتاب امشب چه زيباست؟    نديدي جانم از غم ناشكيباست؟

نه هنگام گل و فصل بهارست؟            نه عاشق در بهاران بي قرارست

نگفتم با لبان بسته ي خويش              به تو راز درون خسته ي خويش؟

اگر جانم ز جانت آگهي داش               چرا بي تابيم را سهل انگاشت؟

كنار خانه ي ماكوهسار ست                   زديـــدار رقـيـبان بـر كـنارست

چو شمع مهر خاموشي گزيند               شب اندر وي به آرامي نشيند

ز ماه و پرتوي سيمينه ي او                     حريري اوفتد بر سينه ي او

نسيمش مستي انگيزست و خوشبوست     پر از شقايق هاي خودروست

بيا با هم شبي آنجا سر آري               دمار از جان دوري ها بر آريم

خيالت گرچه عمري يار من بود            اميدت گرچه در پندار من بود

بيا امشب شرابي ديگرم ده                ز ميناي حقيقت ساغرم ده

دل ديوانه را ديوانه تر كن              مرا از هر دو عالم بي خبر كن

بيا!دنيا دو روزي بيش تر نيست           پي فرداش،فرداي دگر نيست

بيا...اما نه،خوبان خود پرستند              به بند مهر،كمتر پاي بستند

اگر يك دم شرابي مي چشانند             خمار آلوده عمري مي نشانند

در اين شهر آزمودم من بسي را                  نديدم با وفا ز آنان،كسي را

تو هم هر چند مهر بي غروبي         به بي مهري گواهت اين كه خوبي

گذشتم من ز سوداي وصالت                 مرا تنها رها كن با خيالت

......................................

 سيمين بهبهاني