كريمي مشاور بيمه

با تمام خستگي اُفتان و خيزان مي روم

نا تمام است راه و من با پاي لنگان مي روم

در هواخواهي او گم گشته در گرد و غبار

خم به خم هر كوچه را حِيران و پُرسان مي روم

يا به پايان مي رسد اين لحظه هاي انتظار 

يا به چشمي پر زِخون مَحزون و گريان مي روم

بر خلاف عُرف و شَرعست آنچه حُكمم مي دهد

خود نمي دانم چرا مست و غزلخوان مي روم

فارغ از مينوي زاهد با خيالاتي گزاف

همچو زنگي در صفي از برده رقصان مي روم

اختيارم بر نمي گردد به كف امّا هنوز

سوي ساحل همچو موجي بس هراسان مي روم

راه همّت پيشه كن ساقي كه اين بي بازگشت

سخت و دشوارست مگو سهلست وآسان مي روم

با تمام خستگي اُفتان و خيزان مي روم

نا تمام است راه و من با پاي لنگان مي روم

در هواخواهي او گم گشته در گرد و غبار

خم به خم هر كوچه را حِيران و پُرسان مي روم

يا به پايان مي رسد اين لحظه هاي انتظار 

يا به چشمي پر زِخون مَحزون و گريان مي روم

بر خلاف عُرف و شَرعست آنچه حُكمم مي دهد

خود نمي دانم چرا مست و غزلخوان مي روم

فارغ از مينوي زاهد با خيالاتي گزاف

همچو زنگي در صفي از برده رقصان مي روم

اختيارم بر نمي گردد به كف امّا هنوز

سوي ساحل همچو موجي بس هراسان مي روم

راه همّت پيشه كن ساقي كه اين بي بازگشت

سخت و دشوارست مگو سهلست وآسان مي روم

ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد

سيماي شب آغشته به سيماب برآمد

آويخت چراغ فلك از طارم نيلي

قنديل مه آويزه محراب برآمد

درياي فلك ديدم و بس گوهر انجم

ياد از توام اي گوهر ناياب برآمد

چون غنچه دل تنگ من آغشته به خون شد

تا يادم از آن نوگل سيراب برآمد

ماهم به نظر در دل ابر متلاطم

چون زورقي افتاده به گرداب برآمد

از راز فسونكاري شب پرده برافتاد

هر روز كه خورشيد جهانتاب برآمد

ديدم به لب جوي جهان گذران را

آفاق همه نقش رخ آب برآمد

در صحبت احباب ز بس روي و ريا بود

جانم به لب از صحبت احباب برآمد

شهريار

گرچه فردا سخن از خاك فراموشـــــى مااست

برگ تاريخ پر از خفّـــت خـــاموشـــــى مااست

خواب رفتيم و به غفلت بگذشـت اين دم عمـــــر

دهرْ حيرت زده ى خفتــــنِ خــرگوشى مااسـت

فقــرديديم كه مى تاخت به هــر كــــوى وبـــرى

غيــرت افيــون زده نكبت و بيهوشــى مااســـت

آمــده فقــــر بـــزك كــــرده بـــرون با فحشـــــا

منتظربــا تن عـــريـان به هم آغوشـــى مااسـت

كم نمانده است كه ما نيـز چــو ضحاك شويــم

بوس ابليس مقامى است كه سردوشى مااست

چه بخـواهى ز(محـــــرّم ) كه فــرو بنــــــدد دم

از درون ســـوزد و آتشگر خــاموشــى مااست

خفته! بيدار شو از خــواب گـــران از جــا كَــن

كــمــر همتمان بســـته به خـــودجوشى مااست

از قصه و افسانه وز مكتب و ميخانه

اي ساقي !نظر افكن، بر دلجويِ دردانه

در دلم حوصله اي نيست، ورق برگشته

جز ورق باطله اي نيست، ورق برگشته